Projekt ustawy – o obronie Ojczyzny (druk sejmowy nr 2052) przewiduje, że na osoby posiadające obywatelstwo polskie, które ukończyły 16, a nie przekroczyły 55 lat życia, może być nałożony obowiązek świadczeń osobistych, polegających na wykonywaniu różnego rodzaju prac doraźnych na rzecz przygotowania obrony państwa albo zwalczania klęsk żywiołowych, likwidacji ich skutków oraz zarządzania kryzysowego.
Pracodawca będzie obowiązany zwolnić pracownika od świadczenia pracy na czas niezbędny do wykonywania świadczenia osobistego. Czas zwolnienia od świadczenia pracy z powodu wykonywania świadczenia osobistego będzie się wliczał do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych.
Obowiązek świadczenia osobistego będzie nakładał wójt (burmistrz, prezydent miasta) w drodze decyzji administracyjnej na wniosek szefa wojskowego centrum rekrutacji, kierownika jednostki przewidzianej do militaryzacji lub kierownika jednostki organizacyjnej wykonującej zadania na potrzeby obrony państwa.
Decyzję o nałożeniu obowiązku wykonania świadczenia osobistego będzie się doręczało osobie obowiązanej na piśmie wraz z uzasadnieniem, na 14 dni przed terminem stawienia się do wykonania świadczenia. Osoba, na którą zostanie nałożony obowiązek wykonania świadczenia osobistego, będzie obowiązana stawić się do wykonania tego świadczenia w terminie i miejscu wskazanym w decyzji (jak tego nie zrobi bez uzasadnionej przyczyny – zostanie przymusowo doprowadzona przez Policję).
Ze świadczeń osobistych będą zwolnione będą m.in.
Proponuje się, żeby nowe regulacje weszły w życie z dniem 1 lipca br.
Czas i finansowanie wykonywania świadczeń osobistych na rzecz obrony państwa
Projekt ustawy – o obronie Ojczyzny (druk sejmowy nr 2052) przewiduje, że czas wykonywania świadczeń osobistych nie będzie mógł przekraczać jednorazowo 12 godzin, a w stosunku do kurierów oraz osób dostarczających i obsługujących przedmioty świadczeń rzeczowych – 48 godzin. Nałożenie obowiązku wykonania świadczenia osobistego będzie mogło nastąpić najwyżej 3 razy w roku.
Jeżeli świadczenie osobiste będzie wykonywane przez pracownika w czasie pracy i pracodawca nie wypłaci wynagrodzenia za czas pracy opuszczony z powodu świadczenia osobistego, osobie wykonującej świadczenie będzie przysługiwać za opuszczony czas pracy należność pieniężna w wysokości odpowiadającej utraconemu wynagrodzeniu za pracę. Należność tę będzie się wypłacać na podstawie zaświadczenia pracodawcy.
Jeżeli świadczenie osobiste będzie wykonywane przez pracownika w czasie urlopu wypoczynkowego – za czas wykonywania świadczenia, równy średniemu dziennemu wymiarowi czasu pracy, będzie mu przysługiwać należność pieniężna obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy. Należność tę również będzie wypłacać się na podstawie zaświadczenia pracodawcy.
Do wypłat będzie obowiązana jednostka organizacyjna, na której rzecz będzie wykonywane świadczenie osobiste.